NEERSLAG

VINTAGE   Ik mis mijn dommigheid, mijn onfeilbaarheid, mijn stelligheid, mijn absolutisme, mijn huiver voor rust en veiligheid. Ik ben nog niet klaar om oud te worden. Onder hedendaagse jongeren wordt vaak op de grond gespuwd, zoals onze grootouders deden. Wijzelf hadden geen speeksel te veel. Wij waren de kinderen van een rantsoengeneratie. Doodgaan is erger dan dood-zijn, natuurlijk. Het woord dood ziet er ook vreselijk hologig uit. Het verticale van verrijzen staat haaks op het horizontale van sterven. Gezond leven om oud te kunnen worden. En dan, in afwezigheid van vele vrienden die je al voorgingen, alleen nog omringd door likkebaardende erfgenamen, aan dat glas cava nippen op je honderdjarigheid. Rimpelrock – stoelgeld niet vergeten en vooraf zeker plassen. Een goed geheugen kan alleen geapprecieerd worden door een ander goed geheugen, want anders verdenkt men je van leugens. Overigens rijmt geheugen met leugen. It takes one to know one. De rest is kalk en ruis. K

  TWEEDEHANSJE EEN SPROOKJE VOOR GIERIGAARDS Er was eens een knul die het binnenland verliet en in badstad Eaustende ging wonen, een stad aan de zee, omdat hij dacht dat je daar minder belastingen moest betalen doordat de helft van de stad in het water lag. Je had immers bad en je had stad. Hij koos voor appartement B op het gelijkvloers in de waan dat de huurders van A, C en D een deel van zijn huur betaalden en dat hij niet zou moeten meebetalen aan herstellingen van het dak. Tevens droeg hij tweedehandschoenen, want door het vele recycleren had hij smetvrees gekregen. Men noemde hem Tweedehansje. Een hele meute Tweedeverblijvers kwam echter zijn welbevinden vergallen. Even later deed zich een golf van wurgmoorden voor in die stad aan de zee. Na intensief speurwerk, waarbij alle pistes open werden gehouden en niets aan het toeval werd overgelaten, werd Tweedehansje als dader bij de lurven gevat. Zijn tweedehandschoenen hadden hem de das omgedaan. Omdat zijn proces in het binn

  TITEL Dit verhaal zou een titel kunnen hebben als een jas van de C&A. Dat zou gepaard gaan met twee problemen. Eén: het zou een doodgewone titel zijn. Twee: de C&A zou me levenslang de toegang tot hun textielparadijzen kunnen ontzeggen. Ik wacht dus nog even op de komst van een goede titel. Graag een pakkende titel. Gewoonlijk wordt zoiets achteraf gedaan, nadat het verhaal zijn verloop heeft gekend. Nu weet ik het zelf even niet meer. Het derde probleem is namelijk dat ik nog geen verhaal heb bedacht. Vandaar mijn wachttitel: Titel. Er zijn zovele verhalen te bedenken, dat ik nog geen keuze heb gemaakt. Ze malen in mijn hoofd, alle kandidaat om uiteindelijk als versgebakken brood met beleg geserveerd te worden. Ik heb alvast enkele woorden voorgesorteerd die via zinsbouw een bijdrage tot mijn verhaal zouden kunnen leveren. Tijdens enkele sufmomenten, een belangrijk proces in de kunst van het schrijven (onder het mom van ‘associaties’, om het zaakje een aanvaardbare naam