ANNUS HORRIBILIS
ANNUS HORRIBILIS Op de tweede verdieping van het ziekenhuis waar ik medio vorige eeuw geboren was, lag eind december mijn vader op sterven. Hij was net geen negentig. Nog even was hij bekommerd om het voortbestaan van zijn grote donkerblauwe Mercedes – hij zou die nog niet verkopen. Weldra namen andere bekommernissen de leiding over. ‘Het is gedaan hé?’ Zijn doodstrijd in het bed van Intensieve Zorg duurde twee weken – de ‘comfort’ behandeling, weet je wel. Een taaie rakker. Een krasse knar ondanks zijn hartbypasses vlak voor zijn afscheid van de arbeidsmarkt. Op een van de bezoekavonden – de wind gierde tussen de gebouwen, het regende haaientanden – werd ik van bij dat sterfbed weg getelefoneerd: mijn zoon had na een zoveelste epileptische aanval voor de zoveelste keer een breuk opgelopen en werd door een begeleidster (hij woonde zelfstandig begeleid) naar de Spoed gebracht. Ze kwamen van vijftien kilometer ver. Die avond lagen zowel mijn vader als mijn zoon in hetzelfde ziekenh