NEERSLAG

SMOELENBOEK                                                           Joris Denoo Ik ben hevig geschrokken. Het is de schuld van Smoelenboek. De tijd heeft met zijn scherpste nagels over haar gezicht gekrast. Ooit, toen de dieren nog konden spreken, dansten we hand in hand op de markt van de universiteitsstad, tijdens de ontgroeningsweek. Vier-en-een-half decennia later zoek ik de eerste de beste spiegel op die ik kan vinden om mijn eigen evenbeeld te zien, nee: te beoordelen. Wat is het? Een krasbiljet zonder winst? Een krasse knar? Doorkrast? Zo vaak aangevinkt dat het krassen werden? Krassen als tralies met daarachter een gezicht dat ooit rimpelloos was? Ik ben niet hevig geschrokken van mezelf, want ik zie me elke ochtend bij het scheren en het tandenpoetsen en ’s avonds nog eens. Ik ben de kloon van elke dag. Ik ben hevig geschrokken van het gelaat van zij met wie ik ooit hand in hand op de markt van de universiteitsstad danste, tijdens de ontgroeningsweek. Vier decennia pl

WISKUNST                                                                                           Joris Denoo   Mijn bewondering voor de wiskunst (een oude droom van mij) en mijn afgrijzen voor de wiskunde (een oude draak van mij) zijn beide weer toegenomen na het bekijken (tot tweemaal toe) van de film ‘A Beautiful Mind’. Daarin vertolkt Russell Crowe een geflipt wiskundig genie, tevens toekomstig Nobelprijswinnaar, dat met extreme schizofrenie leert leven. Zoals elke filmfan van elke goeie film zegt: ‘Die moet je gezien hebben’, zo zeg ik dat nu ook. Schrijvers mogen gek zijn – ze vinden toch hun eigen werelden uit, geen probleem. Wiskunstige knobbels mogen dat ook – ze redden soms de wereld door codes te kraken of toepasbare dingen uit te vinden. Wiskunde heb ik, met bewondering en met afgrijzen, altijd als wiskunst bekeken, veel liever nog dan wijsbegeerte die bewijsbegeerte wil zijn. Ik laat nu even in het midden of paarden echt wel kunnen rekenen, paard of onpaard. Uitzonder

    HONDTEKENING                                                                             JORIS DENOO   Hoe ziet uw hondtekening er uit? Die vraag vormt een bekende sessie in verband met ‘out of the box denken’ of ‘buiten de lijntjes kleuren’ – hoe cliché die clichés ook klinken (gewoonlijk dan nog aan de man gebracht door directeurtjes van de lege dozen, maar enfin). Opdracht: teken een hond. Geen verdere uitleg. De opdrachtgever kondigt wel ook nog aan dat hij een aantal voorspellingen zal doen. Na een kwartier ongeveer worden de resultaten bekeken. De voorspellingen worden in vraagvorm geformuleerd. Een grote meerderheid blijkt de ja-vinger omhoog te steken wanneer de bedenkingen worden verwoord. Alleen een kleine minderheid (soms zelfs niemand) heeft het anders gedaan. De voorspellingen kloppen. Bij wie heeft de hond vier zichtbare poten? Bij wie blaft de hond niet? Bij wie lijkt de hond te zweven zonder ondergrond? Bij wie staat de kop links? Bij wie zie je de h