NEERSLAG

RICHMOND FILTER & BETTERFOOD                                             Joris Denoo   Vader typt. Hij typt als een razende. Hij kan dat. Ik sta naast hem toe te kijken. Terwijl hij neerzit, ben ik rechtopstaand net zo groot als hij. Er ligt al een stapeltje bladen naast hem die volledig gevuld zijn met woorden. Ze gaan allemaal over asperges. Ik weet niet wat asperges juist zijn. Het klinkt Frans. En veel en moeilijk. Die dingen kan ik me niet goed voorstellen. Mijn vader heeft het me daarnet uitgelegd. Asperges zijn een soort witte wortels. Even zie ik veel witte wortels voor me in de vorm van een reuzengebit. De vele bladzijden over asperges zijn geschreven door Herman: de zoon van een boer die familie van ons is. Ze wonen buiten de stad in een huis dat je hoeve mag noemen. Herman gaat nu afstuderen aan een land- en tuinbouwschool. Dit is zijn laatste opdracht. Asperges. Ik knik. Hij tikt. Mijn vader, die in een drukkerij werkt en eigenlijk ook een boerenzoon is, moet al d

  DE GESCHIEDENIS VAN MIJN HAAR            Joris Denoo/Sjors DNO   Mijn grootouders verborgen hun hoofdharen onder doeken, mutsen en petten. Ik heb lang gedacht dat die deksels dienden om de haren bijeen te houden. E en aanhanger van hoofddeksels ben ik niet. Ik verfoei de petdragers, de motorhelmmidlifers, de bandanasnobs, de bivakmutsimbecielen, de kappubers (dat woord: hood!), de hoedgelovers, de vrouwen met een complete fruitveiling op hun staketsel van haar, koninginnen van Nederland met een rotonde op hun kaaskop, de zonneklepidioten, de pettengabbers, de mutsentorsers, de kepielullen, het fietshelmgepeupel, zelfs de zweetbandjoggers. De trouwfoto van mijn verwekkers (de term ‘ouders’ is hier nog niet echt van toepassing, zelfs gezien hun toenmalige leeftijd) verraadt nog helemaal niets. Het DNA van mijn latere vader strekt zich al enigszins ver doch niet echt verontrustend over zijn voorhoofdshuid heen, richting kruin. Deze topkeerzijde valt uiteraard niet te ontwaren op d