NEERSLAG

OUDE HEIN Het wordt menens. Dit jaar bereik ik de kaap van 69. Ik schrijf uit ontzag dat getal niet voluit. Het daaropvolgende getal klinkt onheilspellend. Ooit was ik 11. Om de een of andere reden belandde er bij ons thuis af en toe een Hollands jeugdmagazine – mijn pa werkte in een grote drukkerij/uitgeverij in een belangrijke stad aan het einde van de horizon, slechts bereikbaar met een vroege stoomtrein. Het blad heette Taptoe. Er stond een geïllustreerd vervolgverhaal in waar ik al mijn hele leven lang af en toe moet aan denken.  Het woei. Het was donker. In het dorp sloop des nachts een geheimzinnige gedaante met een vreemde bochel op zijn rug rond: de knecht van Douwe Tjaarsma, uitvinder. Douwe wou het perpetuum mobile uitvinden, de eeuwigdurende beweging. Daartoe had hij klokken nodig. Zijn knecht ging die ’s nachts stelen. Ook staande klokken. Dat werd door een tekening bewezen: je zag de gedaante met een grote pendule op zijn rug zeulen. In de wind. In het donker. Hoe dat ver