HONDTEKENING

 

 

HONDTEKENING                                                                            JORIS DENOO

 

Hoe ziet uw hondtekening er uit? Die vraag vormt een bekende sessie in verband met ‘out of the box denken’ of ‘buiten de lijntjes kleuren’ – hoe cliché die clichés ook klinken (gewoonlijk dan nog aan de man gebracht door directeurtjes van de lege dozen, maar enfin).

Opdracht: teken een hond. Geen verdere uitleg. De opdrachtgever kondigt wel ook nog aan dat hij een aantal voorspellingen zal doen. Na een kwartier ongeveer worden de resultaten bekeken. De voorspellingen worden in vraagvorm geformuleerd. Een grote meerderheid blijkt de ja-vinger omhoog te steken wanneer de bedenkingen worden verwoord. Alleen een kleine minderheid (soms zelfs niemand) heeft het anders gedaan. De voorspellingen kloppen.

Bij wie heeft de hond vier zichtbare poten?
Bij wie blaft de hond niet?
Bij wie lijkt de hond te zweven zonder ondergrond?
Bij wie staat de kop links?
Bij wie zie je de hond op z’n geheel?
Wie begon ergens links op het blad te tekenen?

Wat hebben de minderheden telkens gedaan? Enkele zeldzame originelen tekenden een opzittende hond met twee poten, een deel van een hond, een hond met een hoed op, wegstervend waf waf waf, een verdwijnende staart in de hoek van het blad, een hotdog…

Oké, nu hebben we het door. We moeten eens het bekende kader doorbreken en iets anders durven doen. Weg met die clichés.

Tweede opdracht: teken tafels.

O, dat wordt leuk. We snappen het. Niet met ons.

Kijk: de tafels van vermenigvuldiging! Een tafel met een fles, een glas, een asbak en een bloem op – de verwachte voorwerpen. Een set bijzettafeltjes. Een tafel op zijn kop. Een tekentafel. De twee stenen tafelen, voorwaar!

Maar wie tekende een tafel met een gat in?
Een tafel die eens niet rond, vierkant, rechthoekig of niervormig als een tuinvijver is? (De te verwachten bekende meetkundige vormen)
Een tafel waar je onderdoor kunt lopen met poten zo hoog als boomstammen?
Een tafel vanuit het gezichtspunt van een uk?

Laatste fase. Laat je maar gaan nu.

Teken nu de hoogste berg, de verste vogel, een gezwommen hond…

Hebbes?

Ik zet alvast mijn hondtekening, maar ik blijf uitkijken uit voor de kleine lettertjes. Je weet maar nooit met die out-of-the-box-thinkers. Soms hangt er een prijskaartje aan vast. Weer zo’n cliché als een kathedraal met duivenkwak op het dak.