NEERSLAG

  DE ONBEKENDE DICHTER Een eeuwige vlam? Een nederige urne met een pietepeuterig waakvlammetje? Een zuil? Een symbolische steen of vergeetput? Ik koester al lang het plan om een monument op te richten voor de Onbekende Dichter (v/m/x). Waar zou dat dan moeten komen? Watou was een tijdlang voorbehouden aan de elkaar op de schouder kloppende dichters en subsidiërende dichtersvriendjes. In Brussel brandt al een vlam voor zij die niet spreken of schrijven. Gent met zijn Poëziecentrum kan in aanmerking komen. Misschien ook, of all places, Merchtem: daar waar jaarlijks duizenden jonge dichters en dichteressen hun inzendingen dropten en waaruit dan naderhand enkele gelukkigen worden gefilterd. Antwerpen heb ik al geschrapt: te veel dweperig rumoer met die stadsdichters. Het liefst kies ik een leeg pleintje in een volstrekt anoniem dorp, en mijn voorkeur betreft het idee van de vergeetput. Er zou bijvoorbeeld van alles in gedumpt kunnen worden: al het papier dat zijn weg niet gevonden he...

DE ONBEKENDE SCHRIJVER In een tearoom aan de kust zat de grootste schrijver die de wereld gekend zou kunnen hebben. Dat was echter nog niet het geval. Bij elk woord dat hij overwoog om te gebruiken, doken er immers tientallen andere mogelijkheden op. Dat waren dus zowel de vele vrienden van dat woord als de talrijke vijanden. Kiezen was verliezen. Het was onbegonnen werk. Daarom zat de alsnog onbekende auteur vrijwel dagelijks in een of andere tearoom aan de kust (waarvan er jammer genoeg steeds minder waren; de horeca had het handelskundig moeilijk), op een boogschot (steenworp? Zie je wel: weer zo’n vriend/vijand!) van zijn appartement, zoekend naar en hopend op inspiratie, zeg maar: de juiste woorden. Hij had een bescheiden loopbaan als vertaler-tolk bij het leger achter de rug – waar een woord gewoonlijk een woord was: te vertalen opdat men het zou begrijpen; bevelzinnen tierden er welig –, wat hem een vroegtijdig pensioen opleverde. Dat vulde hij aan met vrije opdrachten, die hij ...