JACKY

JACKY

(EEN HERINNERING)

Jacky Vanmaele is dood. Een vriend. Sommige vrienden zie je niet zo vaak. De kunst- en muziekscene in het Tieltse frequenteerde ik wel vaker, omwille van diverse redenen. Jacky was een van de hoofdredenen. Een soulmate. Het afgelopen anderhalve decennium zocht ik hem graag onverwacht eens op in ‘zijn’ foyer in het CC in Tielt, waar hij de bar bemande. Bij voorkeur op een valavond, on the road, wanneer het cultuurgretige volkje nog niet op stap was.  Jacky aan zijn ronde tafel. Pakje sigaretten. Overvolle asbak. Koffie. Plotseling laptop. ‘Ik kan nu alle muziek hier binnentrekken!’ Zijn vreugde hieromtrent was groot. Jacky: Tielt, Polen (daar had hij iets mee), muziek, kunst, de Harlekijn. Ik trof er naar mijn aanvoelen in die foyer een hartelijke hippie, die in de nadagen van zijn openbaar leven nog altijd voeling hield met wat er leefde en geleefd had. Hij behoorde tot de generatie van de baard- en langharigen. Later, zelfs kaal, bleef hij trouw aan zijn lange haren. Ik ontmoette hem voor het laatst (zo zag het er toen al uit) in de cafetaria van het Tieltse ziekenhuis, met zijn vriendin.  Hij zag er grijs en dor uit. Hij gaf een korte rustige analyse van zijn toestand. Een opgewekt tot ziens. Het was duidelijk. Ik had mijn koffie rechtopstaand gedronken, gehaast in verband met andere zaken. Toen ik wegging, wuifde hij nog even van in de verte. Ik wuifde terug. Jacky Vanmaele is dood. Een man van zijn tijd. Een kerel om zoveel van te herinneren.

JORIS DENOO