BELEEFTIJD
BELEEFTIJD
Vanaf het jaar 1971
hield ik agenda’s en dagboeken bij, soms summier, soms uitgebreid, in
combinatie met elkaar. Het betreft een soort getrouwheid aan de tijd. Nog
altijd. Iets is niet gebeurd als het niet opgeschreven wordt. Nu ik er, anno
2024, in blader, is het bijna angstaanjagend: ik weet precies wat ik gedaan heb
en waar ik was op 1/1/1971, 4/4/1984, 9/9/1999 of 1/2/2015. Het is een
indrukwekkende collectie van alibi’s. Ik beken: ik doe het nog altijd, in de
beknoptst mogelijke vorm. Mij niet gezien op een plaats des onheils of delict:
ik was waar ik schreef. Mijn woorden zijn mijn bewijsplaatsen. (Of… second
opinion: het kan ook een dubbele dagboekhouderij betreffen. Ik ben immers
schrijver, die net als een advocaat beroepshalve mag liegen). De formaten
variëren: van klein notitieboekje over schoolschrift en klassieke hardcover agenda
tot administratief grootboek. Gewoonlijk recycleerde ik blanco onverkochte agenda’s
of ongebruikte schriften uit een vers verleden, bijvoorbeeld uit het jaar
ervoor, waarin ik dan mijn eigen dateringen aanbracht. Dankzij deze trouwe
geschriften heb ik altijd de opgelegde deadlines gehaald. Zo’n dagboekagenda
legt namelijk niet alleen het verleden vast, maar blikt ook vooruit. Gelijklopend
met dat papieren monument heb ik ook digitaal mijn bewuste jaren op deze aarde
in bewaarheid gegeven. Een eerste lading heet ‘Ik ben (niets vergeten)’. Die
wordt gevolgd door ‘Jaren later’. Hier is alles meer prozaïsch uitgewerkt,
terwijl ik in dat eerste deel ook flink hutsel met jaartallen. Ook het jaar 2011 heb ik van dag tot dag apart
bijgehouden, op papier en digitaal, omdat er dan belangrijk wereldnieuws was –
de zogenaamde Arabische Lente greep om zich heen.
Tijdens een moeilijke
periode in haar privéleven verdween Agatha Christie elf dagen spoorloos. De
bladzijden die daarover geschreven zijn, vindt u niet terug in haar dagboeken
of agenda’s. Die waren namelijk allemaal van anderen. Het werd een van haar
spannendste verhalen, zonder dat ze er zelf ook maar een woord aan wijdde,
geschreven noch gesproken. Een fraai voorbeeld van het belang van tussen de
regels te lezen. Bij het bladeren door
mijn eigen geschriften en notities duiken wel eens blanco dagen op. Baaldagen,
wellicht. Of dagen waarop doodgewoonheid troef was. Schrijven is ook schrappen.
Weigeren het wit in te vullen. Bladstil blijven. Uit beleeftijd.
JORIS DENOO