HEMEL
HEMEL (HERINNERINGEN AAN MIJN JEUGDVRIENDEN) GEERT De hemel is niet meer hoeven leven. Dat dacht ik op mijn zeventigste. Niet doordat ik die min of meer gezegende leeftijd bereikt had. Of is dat al ouderdom? Nee: ik dacht eigenlijk terug aan mijn jeugdvrienden. En hoeveel van ze er al niet meer waren. Volgens de katholieke godsdienst waar we bijna allemaal met slaande argumenten mee te maken kregen, vertoefden die in de hemel bij een mannelijke god. Neem nou die bleke Geert C. Die liep er als zestienjarige zo ongelukkig en boos bij, in dat opstandig rood jasje van hem, dat het wel verkeerd moest aflopen. We schrijven Woodstock – dat zegt genoeg. De epidemie van protest verspreidde zich onder de babyboomers. Geert C. – aan geld geen gebrek – kocht zich een revolutionair rood jack waarmee hij, ook gewapend met woedende blikken, eind jaren zestig van de vorige eeuw in het provinciestadje rondliep. Hij wist niet waarom hij woedend was. De tijdsgeest drong het hem op. Op school zei hij