ZWART GAT

ZWART GAT                                                                            Joris Denoo

Het continuüm bestaat uit de dommekrachten tijd, ruimte en zwaartekracht. Er bestaat ook een huwelijk tussen snelheid en relativiteit. De mens wordt ouder, verplaatst zich vlotter (hoewel: hoe mobieler, hoe immobieler… hebbes?) en valt af en toe op zijn bakkes. Snelheid is de domste kracht: die wordt kunstmatig ontwikkeld, met behulp van toestellen. (Zie ook: rally, Formule 1, F-16, HST, Agusta, Concorde). Alleen menselijke snelheid is interessant en ongevaarlijk. (Zie ook: Bolt, Borlée). Jammer: men wordt er niet jonger op. Men vindt ergens anders net dezelfde ellende als in de eigen achtertuin. ‘Il faut cultiver son jardin’. Aldus luidde het besluit van Voltaire in zijn Candide. Men valt ook nooit eens omhoog. (Uitzondering: sommige pluimstrijkende minkukels die het plotseling voor het zeggen krijgen; er zijn enkele benamingen voor dit verschijnsel). Ik vind zowel de gedachte als het woord ‘continuüm’ interessant, ook al worden die gretig gebruikt en misbruikt in Star Trek/Deep Space Nine/The Next Generation en al van dat televisiefraais met van die rare ruimtepakjes. Ik kan het niet helpen, maar in verband met de begrippen ‘kosmos’ en ‘heelal’ en dergelijke krijg ik vaak associaties met schildpadden en met een soort van baldadig godje dat duchtig met hun en onze voeten aan het rammelen is. Dat godje is dan een spelend kind, dat willekeurig kan beslissen de kop van een pop te rukken of zijn oogjes uit te steken. Die schildpadden behoren tot de zwevende zeeschildpadden van Oman, de bekende Galàpagosbeesten (waar Darwin vinken aanvinkte) of de soepschildpadden die na 1 seconde ademhappen 9 minuten onder water blijven met maar 1 hartslag. Goed voor een lekker soepje dus. Schildpadden: 150 miljoen jaar oud, vaak zelf ook eeuwelingen, traag en vlug, wreed en zacht (ooit vermoordde op het kleinste Galàpagoseiland zo’n schildpad een volwassen man), Jurassic en 21ste-eeuws. Een wereld op zich. Een soort van levende bewijzen van een aards continuüm. Een bewijs dat de wereld nooit zal vergaan, wegens te oud. Ze hebben de dino’s gezien. Ze hebben met Darwin gepraat. Einstein, Hawking en Jehova hebben over hun bestaan nagedacht, over die dieren die een halve wereldbol op hun rug torsen. Schuldpadden dus. De macrokosmos weerspiegelt zich in de microkosmos. Pakweg: een kopje koffie of een schildpad. God zit in het detail, maar de duivel ook.

Dit alles valt te lezen in het logboek van astronaut Captain Kurk. Het is vele bladzijden ‘stardates’ dik. Het verhaalt over dapperen die gingen waar nooit voorheen iemand anders geweest was. Over de bodem van een glas whisky vaart een schip. In een luchtbel drijft stateloos een zeppelin. Continuüm. Zwart gat. Voor de rest gaat alles goed.