LEEFBAAR VLAANDEREN
LEEFBAAR VLAANDEREN Joris Denoo
‘We
zitten met stielmannen’
Het allerlaatste wat we van ons leven zouden doen, en dan nog zeker weten niét: stemmen voor een partij die zich Vlaams Belang noemt. Wat we wel lieten installeren bij ons thuis: een nieuw slot op onze achterdeur. Kwestie van veiligheid. Niet lang geleden immers waren ten huize van de burgemeester enkele laptops ontvreemd. En een landelijke inbraak-ola kon niet worden ontkend.
In het holst van de zomer bracht een werknemer van de slotenmakerij T. enkele uren bij ons door in dat verband. We zaten dus met een stielman, die onze achterdeur van een gezellig knarsend slot voorzag, annex drie sleutels. Eilacie beschadigde de man hierbij per ongeluk het dubbel glas van deze deur. Hij tekende dan ook na gedane zaken op de bestelbon af dat de job onvolkomen was gerealiseerd, en dat het glas vervangen zou dienen te worden. De verzekering zou dat regelen. In de winter – daarover waren ook alle ter plekke afgestapte buren het eens – zou die barst immers verder evolueren. Gevolg: een Vlaemsche winter die niet voor onze (achter)deur zou blijven staan, maar erdoorheen zou breken. Twee maanden en nog een halve maand gingen voorbij, gekenmerkt door
- een factuur voor (het installeren van) dat slot –
die we retourneerden
- een rappel – die we met begeleidende brief
retourneerden
- afwezigheid van verzekeringsexpert en
slotenmakersbaas
Het werd een lange mooie indian summer, dat jaar in Vlaanderen. De vogeltjes bleven
schijnen, de zon bleef fluiten, sommige boomkruinen zagen zo geel dat het leek
alsof ze in bloei stonden.
Het werd medio oktober. Weldra zouden de grijze en donkere en druilerige hoog- en gedenkdagen aanbreken. Misschien zou het weldra gaan sneeuwen, vriezen, ijzelen, stormen, oude wijven regenen, hagelen.
Het was een dikke factuur, maar we bleven maar niet betalen, want ‘ze’ bleven maar niet komen. Dat betekende voor ons een voorlopige besparing van pakweg € 250. Mooi meegenomen? Ha!
Op de eerste avond van de Week van de Donkere Manen, zegge en schrijve november, de Droevigste Maand van het Jaar, kraakte er iets in de goodwill van Heer Celsius. Het Vlaams Belang had zich na de recente lokale verkiezingen vrijwel overal in het noordelijke deel van dit apenland in de gemeenteraden weten te nestelen. Ook bij ons barstte een en ander. Eerst was er kilte en verkleuming alom. IJzigheid daalde neder. Het werd vroeg donker. De dieren zwegen. Er staken snijdende vriezewinden op, die ons ook de adem afsneden. En toen barstte omstreeks halftien in de avond de transparantie van het glas in onze achterdeur, die uitgeeft op de tuin. We kregen meteen een steraanbieding van gesplinter en gekraak en gerinkel, en na deze turbulente chaos keken we tegen een donker, koud en dreigend gat aan.
Que faire om halftien op de eerste avond van de Week van de Donkere Manen in zo’n geval?
Mijn vrouw en ik zijn vindingrijk. Het Vlaams Belang was zo euforisch geweest over de lokale stemmenslag dat ze hun Leefbaar Vlaanderen-verkiezingsborden nog anderhalve maand lieten staan, diagonaal bepleisterd met de mededeling Bedankt kiezers!, tamelijk correct gedrukt. Bij nacht en ontij zijn wij, met de logistieke steun van een socialistische aanhangwagen, eropuit getrokken.
Heden, lezeres, lezer, hebben wij het voorlopig wederom hartelijk warm. Dankzij Leefbaar Vlaanderen (binnenkant, die we zwart schilderden) en Bedankt kiezers! (buitenkant, waar we een affiche van onze dochter op plakten, die als politiek debutante serieus scoorde voor de sossen) hebben wij thans weer een achterdeur.
We wachten verder af. Het gaat tussen ons, de slotenmakerij en de verzekeringen. Is dit een politieke afrekening? Sais pas. We hopen dat we binnenkort weer met stielmannen zitten. Ze zullen een winterse cognac van ons krijgen. En goede raad. Voor de goede verstaander. De goede stielman dus.